celestis divinitus insania vero

NIEBA

wypłynąłem na morze, bo w mieście ich nie widać

pewnie, że tylko kawałek od brzegu. na środku są przytłaczająco-nie-do- ogarnięcia. 

i strasznie

widać jaki jestem mały

a i tak się gapię 

z ziemi

żyjąc

chwilę na marzenia

tłumacząc sobie czemu

wyjaśniając sobie wszystko 

BOSKOŚĆ

bo przecież wszystko musi mieć sens

za karę, dla równowagi

żeby w coś wierzyć

żeby kogoś pociągnąć do odpowiedzialności 

a potem i tak pytać specjalistów konstruktorów i wytykać im nieścisłości

bo żaden wierzący nie ma tyle czasu, żeby wiedzieć w co wierzy

OSZALEĆ MOŻNA

i to nie tylko przez ból

fizyczny czy egzystencjalny

to dlatego gapię się w nieba, wierzę, nadaję sens i doświadczam

ze strachu przed zanurzeniem się w obłęd

jakby to było coś najgorszego 

a weź tu nie zwariuj

PRAWDA

najtrudniejsze

iluzja i łgarstwo, bo tak trudno się z nią zmierzyć 

wymówki, że nie do ogarnięcia 

banalna, prosta i prozaiczna

napędza w kółko poprzednie 

bo jest nie do przełknięcia