pisaty i cytaty

Na łożu wśród kwiatów, pod wiekiem z kryształu – spała Śpiąca Królewna. Była piękna, dobra i rozumna, lecz jej uroda, dobro i rozum spały wraz z nią. Była, lecz spała, więc jakby jej nie było. Tylko jej uroda ukazywała się przez wieko przeźroczyste, ale nie zalety jej charakteru. Od niepamiętnych czasów pogrążona we śnie, a życzliwe krasnoludki otaczały ją kołem, broniły przystępu zbójcom i dzikim zwierzętom. One wiedziały, że tylko Wędrowny Królewicz miał prawo zbliżyć się do niej. Ale nie było pewne, że Królewicz przyjdzie ani też, że nie przyjdzie.Jakaż więc była ich radość, kiedy pewnego majowego ranka zobaczyły wierne krasnoludki Królewicza, co wędrując, szczęśliwym trafem zapuścił się w te okolice. „Tutaj! Tutaj!” – zaczęły wołać i już zdejmują wieko kryształowe. Zbliżył się Królewicz. Patrzy i widzi – jakże piękna jest ta Śpiąca Królewna. Ulegając przemożnemu odruchowi, nachylił się i złożył pocałunek na jej ustach bladoróżanych. Tak właśnie, jak było przewidziane. Królewna oczy...

gdyby mnie ktoś znał, to wiedziałby, że z zamiłowania praktykuję lingwistykę jak tylko spotkam doszło nawet do warsztatów językowych ale ostatnio celownik mi się popsuł   był taki okolicznik, że z drugą osobą liczby pojedynczej  próbowaliśmy znaleźć dopełniacz wymieniliśmy wszystko przez osoby, przypadki potem zmieniliśmy okolicznik miejsca i czasu doszło nawet do wołacza ale i tak nie z czasownikiem pozostało oddzielnie wiem co powiesz: gramatyki nie zmienisz czasu przeszłego nie ustawisz w szyku przestawnym i tak siedzę teraz, tworzę neologizmy nie tylko słowotwórcze używam klasycznych zwrotów frazeologicznych  i coraz bardziej martwię się moją fleksją, bo to przecież moja ulubiona końcówka krótko mówiąc: zaimek zwrotny w bierniku a bezmyślnik sterczy

Był sobie ślimak, który robił wszystko co trzeba. Nie musiał nad niczym się zastanawiać bo wszystko było wiadomo. Praca, dom, obowiązki, życie. Wiadomo, był mięczakiem I była sobie ślimak, obudzona ze snu, tak intensywnie żądna wrażeń, że aż zostawiała za sobą mokry ślad tęsknot za jeszcze, więcej i bardziej. Bo kiedyś była jak tamten, ale teraz żyje na krawędzi i ma wszystko w skorupie. Oczywiście, że to bujda. Nie ma przecież panów ślimakowych i pań. Każdy wie. 

moja jesień jest piękna lodowaty wzrok asertywności  nie każdemu się udaje, chociaż ich ciśnie ale ja ją poznałem psotnie, intensywnie, z wzajemnością do tej pory, to była moja ulubiona pora roku ale jeszcze nigdy nie było mi tak ciepło chociaż bardzo daleko taka jest moja jesień 

 gdybym miał przyjaciół, zapytaliby mnie co się stało z moją muzą jestem osobą niezwykle wrażliwą, więc jej śmierć dotknęła mnie dogłębnie i wstrząsnęła mną na wskroś gdyby ktoś znał ją osobiście (ja nie miałem tej przyjemności, stąd jej stanowisko w naszych relacjach), doszukiwałby się jakiś interesujących okoliczności zagadek kryminalnych ci z kolei, którzy naprawdę dzielili z nią codzienność, może zwyczajnie mają świadomość jej udawanej śmierci pod presją wirtualnej rzeczywistości mediów społecznościowych taka zresztą była moja teoria, wspierana przez pierwszą fazę bólu: wyparcie niemniej jednak muszę być uczciwy wobec faktów i przyznać się do czegoś każda moja koleżanka może to potwierdzić otóż jestem bardzo miłą i sympatyczną osobą, ale tylko pozornie to pozytywna cecha  tok myślenia kobiet, do tej pory pozostaje dla mnie niezwykle tajemniczy a przez to fascynujący zaczynając znajomość, która prawie od razu przeradza się w sympatię, powstają siły i oczekiwania, którym nie...

nie puszczę    no to co i tak uleci jak gorąco z kawy, jeśli nie przystawiasz jej do ust chciałbym ci rano zrobić gofry ale już Cię nie ma  w moich ramionach wystarczy jedna chwila, żeby obca osoba stała się najbliższą  i mnóstwo, żeby najbliższa stała się obcą ja chcę i to bardzo ale to tak nie działa no wiem, tylko, kurwa, dlaczego?!

niewyspana z tęsknoty zaskoczona tym wszystkim zamyślona szczęściem trwania  jak we śnie rozkojarzona pocałunkiem którego pragnęła a on zgadł w jej myślach przerażona, że wiedział, a przecież on też już kiedyś zrezygnował i ta błogość  nie na miejscu nie na czasie które ustalili jeszcze raz czemu?  bo nie mogli inaczej  

ona nie wierzyła w nic, najwyżej w przypadek on wierzył we wszystko, nawet w przeznaczenie on zadzwonił po co? nawet się nie spodziewali ona opowiedziała, że to historia jakich wiele on, że tym razem mogą zrobić inaczej, skoro to już było pocałował ją dlaczego? ona odpowiedziała pocałunkiem jeszcze gorętszym jak długo? prawie rok  i co teraz? więcej, znowu, bardziej myśleli, że im minie, bo to przecież zawsze mija ale nie po kilku dniach więc ta historia trwa do jutra

– Herbatę czy kawę? – zapytała pani domu. Ja lubię jedno i drugie, a tu każą mi wybierać. To znaczy, że oszczędzają albo na kawie, albo na herbacie. Jestem dobrze wychowany, więc nie dałem poznać po sobie, jak brzydzi mnie takie skąpstwo. Właśnie byłem zajęty rozmową z Profesorem, moim sąsiadem przy stole, którego przekonywałem o wyższości idealizmu nad materializmem, i udałem, że nie dosłyszałem pytania. – Herbatę – odpowiedział Profesor bez wahania. Naturalnie, ten bydlak był materialistą i pchał się od razu do koryta. – A pan? – zwróciła się do mnie. – Przepraszam, muszę wyjść. Odłożyłem serwetkę i wyszedłem do toalety. Wcale nie potrzebowałem, ale chciałem się zastanowić i zyskać na czasie. Jeżeli zdecyduję się na kawę, to stracę herbatę i odwrotnie. Jeżeli ludzie rodzą się wolni i równi, to kawa i herbata też. Jeżeli wezmę herbatę, to kawa poczuje się upośledzona i odwrotnie. Takie pogwałcenie Prawa Naturalnego kawy czy też herbaty było sprzeczne z moim poczuciem Sprawiedliwości j...