a jaka jest twoja historia?

 dziwne człowieki. jak już wreszcie ogarną się w życiu na tyle, że nie muszą walczyć, o przetrwanie, o wszystko... zaczynają szukać sensu. 

tyle czasu minęło...

książki się nauczyli pisać i mogliby poczytać co ci poprzedni wymyślili albo do czego już dawno doszli; że sensu życia się nie szuka, to samemu trzeba nadać mu sens

inaczej jest bez sensu

nic dziwnego, że dalej wolą walczyć

a jaka jest twoja historia?

moja?

nie wiem czy jest aż tak niezwykła...niepowtarzalna...im dłużej żyję tym bardziej mam przekonanie, że zdarzyła się nie tylko mnie. z wiekiem arogancja mi się wytapia, to może dlatego... a właśnie od arogancji się zaczęło. wiadomo młode to głupie, a uważa się za hohohoho, nie wiadomo co, że wszystkie rozumy pozjadało. najgorsze jak się wie tylko trochę, udaje się pokorę i trochę bierze się od starszych, doświadczonych...mądrych, do tego odrobina ... no może i całkiem sporo uporu, jakiś fanatyzm religijny czy ideologiczny i nieszczęście gotowe. 

szczęście 

miłość 

i te wszystkie inne słowa ikony bez odrobiny nawet doświadczenia. bo skąd. kiedy wziąłem miłość za rękę, jak już wspomniałem, bez odrobiny doświadczenia, chciałem tylko brać.

jeszcze

i bardziej

to mnie tylko broni, że doświadczeni też tak potrafią się zachowywać. no i wiadomo. nie dbasz tylko ssiesz, to się zużyje. czy auto czy kasa czy miłość, niby różne światy a zasada ta sama. popatrzyłem się na tą zepsutą miłość, wyssaną i przestałem w nią wierzyć. za karę odbywam egzystencję w nieźle, może być, wygodnie, strefa komfortu czy jak to jeszcze nowe słowa określą. na zawsze? no właśnie. bardzo krótkie jest zawsze. kiedy to zobaczyłem zawodowo, bo zajmowałem się starością, postanowiłem złapać szczęście. i mam go tylko trochę.

i czasami

rzadko

pytanie powraca: czy to już na zawsze

czy czegoś się nauczyłem do tej pory

czy się boję

nie mam pewności 

może szczęście jest tylko takie

a na jutro nie ma gwarancji

brzmi znajomo?

tak myślałem...