dylemat wierzącego

siedzi wierzący i nie wierzy

- co się stało?

- boję się 

- czego?

- jak to czego?! nasza cywilizacja legła w gruzach a ty się tylko wymądrzasz!

- no ale jak byle co rozwala całą cywilizację, to ona nie była wiele warta, co?

- a chcesz w ryj?

nie wiem wszystkiego, ale potrafię rozpoznać pytanie, kiedy jest retoryczne

poza tym jestem niezwykle wrażliwy i nie popieram agresji

nawet jeśli sam ją obudziłem

- to czego się boisz?

- boję się co będzie! utknąłem tu, a kiedyś byłem tam! najgorsze jest to, że teraz nie da się wrócić!

- myślałem, że tu jest lepiej niż tam. po co chcesz wracać?

- żeby wszystko załatwić i znów być tu!

- może za chwilę będzie można wrócić

- to jest właśnie najgorsze, że nie wiem 

- ale przecież wierzysz, że wszystko będzie dobrze, to skąd ten strach? 

nakład mi po mordzie i poszedł.

z jednej strony to możliwe, że pomogłem, bo podarował mi całą agresję i swoje wątpliwości 

tylko teraz to ja zaczynam się zastanawiać czy to naprawdę był wierzący